ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΣ (1867-1951)
<<<<Στέλλα Βιολάντη (απόσπασμα)
 |
| ΖΑΚΥΝΘΟΣ |
 |
| ΟΙΚΙΑ ΞΕΝΟΠΟΥΛΟΥ |
Ο Στέφενσων, ο άγγλος τηλεγραφητής, ο
πρύτανις να πούμε του σωματείου, ανέλαβε να δώση εις τον ευτυχή συνάδελφόν του
μερικές συμβουλές, χρήσιμες για την περίστασιν:
- Και τώρα τι σκοπεύεις νά
κάμης; του είπε. «Να μ' αγαπάς να σ' αγαπώ, για να περνούμε τον καιρό;» — όπως
με τις άλλες; Α, μπα! μπα! Τέτοιο κορίτσι δεν το βρίσκεις κάθε μέρα. Εύμορφη,
φρόνιμη, κι εκατό χιλιάδες προίκα το λιγώτερο... Ψέματα; Πρέπει να ωφεληθής από
την ευκαιρία και να τη γυρέψης σε γάμο· γρήγορα μάλιστα, πριν να κρυώση το
πράγμα.
- Αλήθεια λες, μα πώς να
κάμω;
- Να γράψης ένα γράμμα του
πατέρα της· εις την Αγγλία εμείς έτσι κάνουμε.
Του καλάρεσε αυτό του Ζαμάνου, και αν δεν
εταίριαζε με τις συνήθειες του τόπου, —όσο δεν εταίριαζαν και οι γκέτρες1 που
φορούσε,— πιάνει και κάνει μια γραφή στο γέρο Βιολάντη, και κοντολογής2 του
γυρεύει τη θυγατέρα του.
Χμ! τώρα είναι που δεν
περιγράφεται ο θυμός και η απελπισία του Παναγή Βιολάντη, όταν έλαβεν αυτό το
γράμμα!
Πολύ παράξενος άνθρωπος, ο Παναγής
Βιολάντης, ο μεγαλέμπορος. Όση γλύκα και καλοσύνη έδειχνε το πρόσωπό του, με τα
μαύρα μπαρμπετόνια3, το αιώνιο χαμόγελο και τα χρυσά γυαλιά, τόση σκληρότητα κι
εγωισμόν έκρυβε μέσα στην ψυχή. Ήξερε να φορή στην εντέλεια την προσωπίδα του
καλού, και για τέτοιον το είχεν ο κόσμος˙ κατά βάθος όμως δεν υπήρχε στη χώρα
πιο απότομος άνθρωπος. Σίδερο τυλιγμένο με μπαμπάκι ο χαρακτήρας του˙ κι έφθανε
να έλθης σε κάπως στενώτερη συνάφεια μαζί του, για να αισθανθής όλη του την
τραχύτητα.
- Τι λέω-λέει; !! εφώναξεν,
άμα ετελείωσε το γράμμα του Ζαμάνου.
Το μέτωπό του εζάρωσε, τα
ματόφρυδα εσκεπάσθηκαν με μαύρο σύννεφο, και από τα χρυσά γυαλιά εξέφυγεν η
πρώτη αστραπή. Όλο σχεδόν εκείνο το πρωί δεν έκαμεν άλλο παρά
να σουλατσάρη στο γραφείο του και να παραμιλή. Μέσα στο στενό εκείνο τετράγωνο,
το χωρισμένο με κίτρινα κάγγελα, έμοιαζεν αληθινά θηρίο μέσα σε κλουβί.
- Τι λέω-λέει;!! Ο γυιός
του Ζαμάνου, ο ψωρίτης του ψωρίτη, ο παληοτηλεγραφητής, ο χαϊμένος, επήρε το
αντζάρντο4 να μου γυρέψη τη θυγατέρα μου, εμένανε;... Και τι εστοχάστηκε; πως
γιατί φορεί γκέτρες και φιόρα5, θαν του δώσω υπόληψι εγώ, ο Βιολάντης, θα τον
κάμω γαμπρό; Πφφ! κρίμα στα μπρόκολα!... Μα δεν με γνοιάζει τόσο γι' αυτό...
Θαν του εμηνούσα εγώ δυο λόγια φυτευτά και δεμένα, και θαν τον έβανα στη θέσι
του αμέσως. Μα εκείνο το άλλο... το άλλο! ... «Τολμώ να ελπίσω, ή μάλλον είμαι
εις θέσιν να σας διαβεβαιώσω, ότι η θυγάτηρ σας δεν θα είπη όχι, αν σεις ειπήτε
ναι». Βα μπένε6! Μα πώς το ξέρεις του λόγου σου; Την ερώτησες, μωρέ; τση7 το
είπες; ... σου το είπε;... Ω, υποψία φριχτή! ... Μην ελησμόνησε η Στέλλα τίνος
είναι θεγατέρα8; Μην εκαταδέχτηκε να δώση ακρόασι σε τέτοιο ρεντίκολο9; Μην
έκαμε...; Ω, φριχτή, φριχτή υποψία!... Μα τον Άγιο και μα το Σταυρωμένο, αν
ανακαλύψω τίποτα τέτοιο, θαν τη σκοτώσω!
Και τότε ο Βιολάντης έκαμεν
αυτόν τον συλλογισμόν, που τιμά πραγματικώς την μεγαλοφυΐαν του:
- Για να μου γράψη αυτός,
παναπή πως τα γράμματα τα έχει εύκολα, και θα της έγραψε˙ και για να μου γράψη
πως «είμαι εις θέσιν να σας διαβεβαιώσω...» παναπή πως η Στέλλα ή του είπε κανένα
λόγο, ή ... ή ... ή του έγραψε. Ω, συφορά τση και μαυρίλα τση! Μπόγιας10 θα γενώ![…] (Εκδοτικός οίκος Γ. Φέξη, 1914) {{1<
γκέτα: δερμάτινο περίβλημα της κνήμης, περικνημίδα 2< εν συντομία 3< φαβορίτες 4< τόλμησε 5< λουλούδια 6< ιταλική φράση, εντάξει 7< της 8< θυγατέρα 9< γελοίο τύπο 10< μπόγιας: αυτός που σκοτώνει τα αδέσποτα
σκυλιά, ο δήμιος}}